آلوار آلتو 1976-1898 م. در دهکده کورتان در جنوب شرقی بوسنی، در خانواده‌ای که عاشق طبیعت و جنگل و دشت بودند متولد شد . پدری نقشه بردار داشت که انضباط را از او و خلاقیت و سرزندگی را از مادرش به ارث برد.
آلتو جوانی خلاق بود و نقاش قابلی محسوب می‌شد و پرتره
هایی از اعضای خانواده می‌کشید و متن‌های کوتاه می‌نوشت و به تئاتر و سینما علاقه
داشت . در سال 1921 تحصیلات خویش را در رشته‌ی معماری به
پایان رساند، و در سال 1940 استاد MIT شد. در نهایت، پس از
78 سال فعالیت، در سال 1976 از دنیا رفت. از نظر تنوع در کار و نوآوری و ابتکار
باید وی را معماری طراز اول به شمار آورد و موثر بر جریان مدرنیسم دانست . از این
گذشته ، و مهمتر اینکه، بذری که وی در عرصه مدرنیسم کاشت در روزگار پست مدرنیسم
بارور شد. اگر یکی از مشخصات پست مدرنیسم آزادی فرم و آزادی در عدول از اصول
مدرنیسم باشد ، آلتو را به حقیقت باید معماری پست مدرن خواند . البته وی در
استفاده از آزادی فرم تا بدانجا پیش نرفت که همانند برخی از پست مدرنیستهای کنونی
به اقتباس از فرمهای گذشته نیز بپردازد.
لونا
لاهتی در این کتاب که در سال 2004 از سوی انتشارات تاسچن منتشر شده است و درسال
2019 تجدید چاپ شده است، ابتدا به زندگی آلتو می‌پردازد و سپس آثار وی را معرفی می‌کند.
از جمله‌ی این آثار می‌توان کتابخانه‌ی شهری، آسایشگاه مسلولین، کارخانه‌ی کاغذ و
فضای مسکونی، موسسه‌ی تکنولوژی، دانشگاه آموزشی، کلیسای دارای سه تالار، تالار
فنلاندی و... را نام برد.