چهارمین جشنواره شعر نیاوران روزهای پایانی خود را طی میکند. از آنجا که روند داوری آثار به پایان رسیده و برندگان این جشنواره در روز اختتامیه، جمعه 16 شهریور معرفی میشوند گفت و گویی با حسن علیشیری، شاعر و یکی از داوران بخش ترانه در خصوص این جشنواره انجام دادیم.
آثار
دریافتی را چطور ارزیابی میکنید؟
آثار
دریافتی در بخش ترانه طیف گستردهای از آثار بسیار ضعیف با خطاهای اولیه، تا آثاری
بسیار قدرتمند و خلاقه را شامل میشد. اما در مجموع کیفیت آثار از انتظار من فراتر
بود و در قیاس با جشنوارههای مشابه تعداد آثار سالم و استاندارد بسیار بیشتر بود.
در میان آثار دریافتی به آثار فراوانی برخوردیم که پتانسیل برگزیده شدن را داشتند
و همین کار داوران را در انتخاب برگزیدههای
نهایی بسیار مشکل کرده بود.
کارها
تا چه حد شعر امروز ایران را نمایندگی میکنند؟
در
فضای ترانه معاصر سبکهای معدود و مشخصی
وجود دارند که آثار دریافتی در این جشنواره هم خارج از این سبکها نبودند. گرچه
همیشه در جشنوارهها کفه ترانههایی که وجوه شاعرانهشان به وجوه موسیقایی میچربد، سنگینتر است، در این جشنواره هم همین
وضعیت بر آثار حاکم بود.
برگزاری
جشنوارههایی از این دست را
تا چه حد در پیشرفت شعر ایران موثر میدانید؟
بیتردید
هر گونه تشویقی میتواند باعث دلگرمی جوانان فعال در زمینه شعر و ایجاد انگیزه
بیشتر در آنها شود. گرچه آسیبهایی را هم به همراه دارد، آسیبهایی مانند برگزیده
شدن چهرههای تکراری و آثار کلیشهای جشنوارهای که به نظر میرسد مسئولان محترم
این جشنواره در پی کاستنش هستند و در این زمینه دقت نظر دارند.
به
نظر شما چه اقداماتی باید انجام داد تا شعر امروز به جایگاه شایسته خود دست یابد؟
ایجاد
فضای گلخانهای در هیچ زمینهای از هنر به شکوفا شدن استعدادها و رسیدن آن هنر به
جایگاه شایسته کمک نمیکند، از این رو من موافق حمایتهای مستقیم دولتی و غیره در
زمینههای هنری نیستم. به باور من بزرگترین کمکی که میتوان به هنرمندان و اهالی
شعر و ادب کرد ایجاد فضایی امن برای فعالیت هنری و ادبی است. این فضای امن هم
تنها با ایجاد گشایش در مسیر انتشار آثار و حمایت از حقوق مادی و معنوی مولفین پس
از انتشار فراهم میشود.
در
پایان چه توصیهای به شاعران جوان
دارید؟ آیا شعر گفتن به تنهایی برای پیشرفت شاعران جوان کافی است؟
پاسخ
هر دو پرسش نهایی یکی است. شعر خوب حاصل تجربهی زیستی هنرمندانه است و شاعر نمیتواند
صرفا با شعر گفتن به این زیست هنرمندانه برسد. شاعر بیش از هر چیز به مطالعه نیاز
دارد، آن هم نه فقط در زمینه ادبیات، بلکه مطالعهای گسترده در جهت شناخت بهتر
جهان و رسیدن به اندیشه و نگاهی شخصی. نیازی که تمام شدنی نیست و هر شاعری تا
آخرین لحظهی حیاتش باید به دنبالش باشد.